Korzenie i skrzydła

Edukacja kulturowa ma wyjątkowe znaczenie dla kształtowania umysłu, dyspozycji poznawczych, wrażliwości społecznej, moralnej, estetycznej, kreatywności, aktywności i wyobraźni, a także powszechnie akceptowanych wartości – tych narodowych i ponadnarodowych, bo kultura jest tą dziedziną życia społecznego, w której system wartości jest szczególnie wyrazisty.

I dlatego wielu pedagogów, bezpośrednio pracujących z dziećmi i młodzieżą, a także pracowników instytucji oświatowych szuka sposobów i metod prowadzących do związania dzieci i młodzieży z kulturą, ukształtowania nawyków i potrzeb kulturowych w ich uczniowskim i później dorosłym życiu, wskazywania dróg ku pięknu, ku dobru, ku prawdzie.

Odkrywanie takich sposobów i metod, takich dróg jest bogactwem powstałym w wyniku pracy pedagogicznej, a możliwość upowszechniania tego bogactwa i dzielenia się nim z innymi rozszerza krąg osób zjednywanych dla tej idei edukacyjnej. Ale zawsze musi być taki KTOŚ – w szkole, w domu kultury – który rozumie sens pracy artystycznej z uczniami i taki KTOŚ, kto wie, że umożliwienie im udziału w zespole tanecznym jest mądrą i piękną przygodą, formującą osobowość i kształtującą pozytywne emocje; taki KTOŚ, komu chce się swój czas, talent, wiedzę i umiejętności ofiarować młodym ludziom. I musi być także taki KTOŚ, kto wymyśli formułę prezentacji tego dorobku artystycznego, podejmie trud zorganizowania spotkania, podczas którego zespoły taneczne będą mogły pokazać to, co osiągnęły: piękną choreografię, pomysłowe etiudy i spektakle tańca, urodę strojów, wdzięk wychowawców – po prostu: wspaniałe, tętniące życiem widowisko taneczne.

Takim spotkaniem, na którym uczniowskie zespoły taneczne z różnych stron Polski mogą przedstawić swoje dokonania, jest właśnie Ogólnopolski Festiwal Zespołów Tanecznych Dzieci i Młodzieży Szkolnej w Gorzowie Wlkp.

Festiwal ten jest ważny, bo umożliwia prezentacje dorobku tanecznego szerszej publiczności (bez odbiorców działalność artystyczna zamiera), bo jego formuła jest artystyczno-pedagogiczna (bez komercji i schlebiania tandetnym gustom), bo wskazuje, konfrontuje, podpowiada (nie poucza) możliwości i kierunki dalszego rozwoju i doskonalenia, bo jego organizacja „pisana” jest serdecznym zaangażowaniem szczególnie wrażliwych i oddanych tej sprawie OSÓB.

Wspaniałym Pedagogom, których przez 15 lat miałam przyjemność poznać osobiście, a efekty ich pracy artystyczno-pedagogicznej w tańcu podziwiać – serdecznie gratuluję. Życzę Paniom i Panom dalszych sukcesów, satysfakcji oraz uznania, na jakie zasługujecie.

Gorzowskich Organizatorów oraz Przyjaciół Festiwalu proszę o przyjęcie szczerych wyrazów szacunku za to, że wspieracie szkoły (placówki) w dążeniu do wyposażania młodych ludzi w „korzenie” i „skrzydła”, bo w szkolnej działalności ważne jest, by wiedzieć – skąd się przyszło i dokąd się zmierza. A gorzowski Festiwal łączy tradycję i dziedzictwo kulturowe ze współczesnymi tendencjami pedagogiczno-artystycznymi oraz motywuje na przyszłość.

Nie sposób imiennie pokłonić się wszystkim OSOBOM znaczącym w piętnastoletniej historii Festiwalu, ale nie sposób też pominąć Panią Jadwigę Kowaleczko i Pana Jerzego Kaliszana z Wojewódzkiego Ośrodka Metodycznego, którzy tę historię Festiwalu stworzyli z zaangażowaniem, mądrością i sercem budując kolejne jego edycje. Ewa Repsch
Ministerstwo edukacji Narodowej

17 marca 2008r.